Każdy kontynent, na którym jest głoszona Ewangelia wydaje owoce misyjnej działalności w postaci świętych i błogosławionych. Poniżej krótko przedstawiamy sylwetki kilku z nich. To wybrani Święci Ameryki Południowej i Środkowej.
Argentyna – bł. Laura Vicuna – błogosławiona Kościoła Katolickiego , urodzona 5 kwietnia 1891 w Santiago w Chile. Jej ojciec Józef Dominik Vicuña był zawodowym oficerem, a matka Mercedes Pino była krawcową. Po śmierci ojca, matka Laury związała się z innym mężczyzną, żyjąc w związku niesakramentalnym. Laurze nie było obojętne grzeszne życie matki, dlatego postanowiła ofiarować swoje życie w intencji jej nawrócenia. Jako uczennica kolegium salezjanek pragnęła wstąpić do ich zgromadzenia, jednak z powodu młodego wieku, nie została przyjęta. Zmarła 22 stycznia 1904 w Junín de los Andes w Argentynie, na wskutek niespodziewanego pogorszenia stanu zdrowia, mając zaledwie 13 lat.
Boliwia – bł. Nazaria Ignacia March Mesa – ur. 10 stycznia 1889 w Madrycie w Hiszpanii, zm. 6 lipca 1943 w Buenos Aires w Argentynie. 16 czerwca 1925 roku rozpoczęła starania związane z założeniem nowego zgromadzenia, a już 12 lutego 1927 roku założyła świecki Instytut Sióstr Misjonarek Krzyżowych Kościoła w Oruro w Boliwii. Zmarła w opinii świętości. Została beatyfikowana przez papieża Jana Pawła II 27 września 1992 roku.
Brazylia – św. Paulina od Serca Jezusa – urodziła się 16 grudnia 1865 r. w Vigolo Vattaro pod Trydentem, ale dziesiątym roku życia razem z rodzicami wyemigrowała do Brazylii. Gdy miała dwadzieścia pięć lat, opuściła dom rodzinny i przeniosła się do zniszczonej chaty, aby opiekować się samotną kobietą, chorą na raka. Był to początek działalności, z której zrodziło się zgromadzenie pod wezwaniem Małych Sióstr Niepokalanego Poczęcia. W 1903 roku Paulina udała się do Sao Paulo, gdzie założyła hospicjum dla tych, którzy po latach bycia niewolnikami, odzyskali wolność. Pracowała również jako mistrzyni nowicjuszek. Odznaczała się wielką troską o chore siostry. W 1938 roku poważnie zachorowała na cukrzycę. Zmarła 9 lipca 1942 r. Jan Paweł II beatyfikował ją na terenie Brazylii w r. 1991.
Chile – św. Teresa od Jezusa «de Los Andes» – urodziła się 13 lipca 1900 r. w Santiago w zamożnej i pobożnej rodzinie chilijskiej. Od dzieciństwa czuła, że Pan Jezus chciał posiąść jej serce na wyłączną własność. W wieku 15 lat złożyła ślub czystości. Pod wpływem lektury dzieł karmelitańskich, a zwłaszcza Teresy do Dzieciątka Jezus, zrozumiała, że Pan ją wzywa. Po uzyskaniu pozwolenia ojca, w wieku 19 lat (7 maja 1919 r.) przekroczyła próg klasztoru karmelitanek bosych w Los Andes. Ukryta w klauzurze, poprzez modlitwę, ofiarę, a także bogatą korespondencję stała się wielką apostołką w gronie swojej rodziny i przyjaciół. Zmarła 12 kwietnia 1920 r. w wieku 20 lat., przeżywszy w klasztorze niecały rok. Od tamtego czasu aż do dnia dzisiejszego liczne rzesze pielgrzymów nawiedzają jej grób.
Ekwador – św. Maria Anna od Jezusa z Paredes – ur. 31 października 1618, zm. 26 maja 1645 w Quito. Pochodziła z wielodzietnej rodziny, gdy miała 4 lata w 1622 roku zmarł jej ojciec, a w 1624 roku zmarła jej matka. W 1639 roku wstąpiła do trzeciego Zakonu św. Franciszka. Gdy w 1645 roku jej rodzinnej miejscowości doszło do trzęsienia ziemi i wybuchły epidemie, ofiarnie opiekowała się chorymi. Zmarła w opinii świętości, mając 27 lat. Została kanonizowana przez papieża Piusa XII w 1950 roku. Parlament Ekwadoru ogłosił ją bohaterką narodową.
Gwatemala – św. Piotr od św. Józefa de Betancur – Urodził się 21 marca 1626 jako piąte, najmłodsze dziecko w ubogiej, religijnej rodzinie. Pod wpływem opowieści o ciężkim losie wykorzystywanych przez konkwistadorów mieszkańcach Nowego Świata, postanowił zostać misjonarzem. Udał się do Gwatemali i tam w 1655 roku wstąpił do Trzeciego Zakonu Świętego Franciszka, gdzie przyjął imię Piotr od św. Józefa. Pracował wśród więźniów, żebraków, chorych, sierot i pielgrzymów. Założył zgromadzenie Betlejemitów oraz Betlejemitek. Zmarł w opinii świętości w wieku 41 lat. Kanonizowany przez Jana Pawła II w 2002 roku.
Haiti – Sługa Boży Pierre Toussaint – Urodził się w 27 czerwca 1766 na Saint-Domingue jako niewolnik. Wychowywany przez rodzinę Bernard, pracował jako fryzjer. Kiedy w 1807 roku zmarła Madame Bernard, został zwolniony z niewoli. Zakochał się w piętnastoletniej niewolnicy Juliette Noel, następnie wykupił ją i uwolnił. Po jakimś czasie ożenił się z nią. Razem z żoną opiekowali się z chorymi i sierotami, a także pomagali uchodźcom. Po śmierci siostry zajął się wychowaniem jej córki Eufemii. Zmarł w opinii świętości w wieku 87 lat. W 1996 roku Jan Paweł II ogłosił go czcigodnym i rozpoczął jego proces beatyfikacyjny.
Kolumbia – św. Ezechiel Moreno – urodził się 9 kwietnia 1848 w Alfaro w Nawarra. W wieku szesnastu lat wstąpił do zakonu augustianów w Monteagudo (Nawarra). W 1871 roku przyjął święcenia kapłańskie. Przez trzynaście lat pracował na Filipinach jako duszpasterz w różnych parafiach, szczególnie troszcząc się o chorych i dzieci. Upowszechniał misje ludowe oraz kładł nacisk na katechezę. W 1893 roku został biskupem. Objął najpierw wikariat apostolski w Casanare w Kolumbii, następnie diecezję w Pasto. Zmarł na raka, 19 sierpnia 1906 w Monteagudo, w wieku 58 lat. Kanonizowany przez Jana Pawła II w 1992 roku.
Kuba – św. Antoni Maria Claret – ur. 23 grudnia 1807 w Sallent w Katalonii, zm. 24 października 1870 w Narbonne. Jako nastolatek pracował jako tkacz w warsztacie swego ojca, potem udał się do Barcelony, by uczyć się w szkole handlowej i założyć własne przedsiębiorstwo. Wstąpił do seminarium w Vic , gdzie po formacji otrzymał święcenia kapłańskie. Jego wielkim pragnieniem była działalność misjonarska. 23 lutego 1848 r. udał się na Wyspy Kanaryjskie z kazaniami i misjami. Po powrocie stamtąd założył w roku 1849 Zgromadzenie Misjonarzy Niepokalanego Serca Maryi, zwanych popularnie klaretynami. Stolica Święta, słysząc o owocach pracy apostolskiej Antoniego, mianowała go w 1847 r. biskupem. Miał wtedy 40 lat. W dwa lata potem został arcybiskupem Santiago de Cuba. Kiedy w 1852 r. Kubę nawiedziła epidemia, biskup Antoni codziennie nawiedzał szpitale, rozdawał żywność, mobilizował ludzi dobrej woli do pomocy. Zmarł zmożony chorobą, w czasie gdy przebywał w klasztorze Fontfroide.
Meksyk – św. Juan Diego – urodził się ok. 1474 r. w indiańskiej wiosce Tlayacac, na terenie dzisiejszego Cuautitlán w stanie Meksyk. Był człowiekiem świeckim i ojcem rodziny. Został ochrzczony przez pierwszych misjonarzy franciszkańskich, prawdopodobnie w 1524 roku. Był bardzo gorliwym chrześcijaninem. W każdą sobotę i niedzielę przemierzał pieszo kilkanaście mil ze swojej wioski do kościoła w Tenochtitlan, by uczestniczyć we Mszy św. i katechizacji. Podczas jednej z takich wypraw, w sobotni poranek 9 grudnia 1531 r., na wzgórzu Tepeyac objawiła mu się Matka Boża. Zgodnie z życzeniem Maryi, na wzgórzu wkrótce wybudowano kaplicę, w której umieszczono Jej cudowny wizerunek odbity na płaszczu Indianina. Juan Diego zamieszkał w pokoju, przygotowanym dla niego obok świątyni. Spędził tam resztę życia, opowiadając przybywającym do sanktuarium pielgrzymom o objawieniach, wyjaśniając prawdy wiary i przygotowując wielu do chrztu. Zmarł 30 maja 1548 r. w wieku 74 lat i został pochowany na wzgórzu Tepeyac.
Paragwaj – św. Alfons Rodríguez – ur. 10 marca 1599 w Zamorze, zm. 15 listopada 1628 w Caaró) – hiszpański jezuita, kapłan, misjonarz i męczennik. 15 listopada 1628 roku wraz z dwoma innymi jezuitami Rochem Gonzálezem de Santa Cruz i Janem de Castillo został napadnięty i zamordowany. Misjonarze zginęli z rąk Indian podburzanych przez miejscowego szamana Nezu. Kult zamordowanych męczenników był żywy przez wieki. Beatyfikował ich Pius XI w 1934 r., a kanonizował św. Jan Paweł II w 1988 r.
Peru – św. Marcin de Porrès – ur. 9 grudnia 1579 w Limie w Peru, zm. 3 listopada 1639. W wieku 15 lat Marcin wstąpił do Zakonu Dominikanów. Z powodu swojego pochodzenia (był mulatem) i tego, że ojciec Marcina był nieznany, bracia mieli przeszkody, by go przyjąć. Został więc dominikańskim tercjarzem. Jednak po jakimś czasie dominikanie spostrzegli, jaki otrzymali dar i zgodzili się przyjąć go do zakonu jako brata zakonnego. Marcin pracował jako ogrodnik, fryzjer oraz rolnik. Był człowiekiem skromnym, określał siebie mianem „psa murzyńskiego”. W ciągu życia przejawiał nadprzyrodzone zdolności. Odnotowano też cuda przy jego grobie. Św. Marcin Założył sierociniec w Limie. Pielęgnował chorych, opiekował się ludźmi dotkniętymi zarazą i biednymi, bez względu na ich kolor skóry. Szczególnie jednak przejmował się losem czarnych niewolników. Zmarł na malarię 3 listopada 1639 r. w wieku 70 lat. Kanonizował go Jan XXIII, 6 maja 1962 r.
Urugwaj – Sługa Boży Walter Elías Chango Rondeau – urodził się 1 listopada 1921 roku. Był wzorowym uczniem, ministrantem i katechistą, służącym w swojej parafii. Widział w biednych Jezusa, mawiał, że to, co daje ubogim, daje Chrystusowi. Pomagał dzieciom, zwłaszcza z biednych dzielnic, robiąc dla nich w wolnym czasie zabawki. Odwiedzał swoich chorych kolegów i pocieszał ich. Po ukończeniu szkoły rozpoczął pracę w biurze. Jego młode życie przerwała nagle ciężka choroba. Zmarł w roku 1939, w wieku 18 lat.
tł. ZŚ – http://www.es.catholic.net/foros/viewtopic.php?f=89&t=11483
Wenezuela – bł. Maria od św. Józefa – ur. 25 kwietnia 1875 w Choroni w Wenezueli, zm. 2 kwietnia 1967 w Maracay – dziewica, współzałożycielka Zgromadzenia Sióstr Augustianek Najświętszego Serca Jezusa (A.R.V.), błogosławiona Kościoła rzymskokatolickiego. Po narodowej rewolucji w 1898 roku i po trzęsieniu ziemi, które nawiedziło w tym czasie kraj, wiele budowli legło w gruzach i wzrosła ilość ludzi bezdomnych. W tym czasie bł. Maria rozpoczęła pracę jako wolontariuszka w szpitalu. Wraz z Lopezem Aveledo, i innymi młodymi współzałożycielami pomagającymi Marii w pracy z chorymi i bezdomnymi, założyła instytut zakonny Sióstr Augustianek Najświętszego Serca Jezusa. Zakon otrzymał osobowość prawną 17 listopada 1934 roku a 21 maja 1950 został włączony do augustianów. Matka Maria Alvarado Cardozo była jego przełożoną ponad 50 lat. Zmarła w wieku 92 lat w opinii świętości. Została beatyfikowana przez papieża Jana Pawła II w 1995 roku.
opr. Agnieszka Kozłowska na podst. materiałów dostępnych w Internecie
