12 grudnia we wszystkich krajach obu Ameryk obchodzone jest ogłoszone przez Jana Pawła II święto liturgiczne Matki Bożej z Guadalupe. Publikujemy tekst p. Weroniki, która pielgrzymowała do tego szczególnego miejsca.
Obecnie Guadalupe to dzielnica miasta Meksyk. Tam, na wzgórzu Tepeyac w grudniu 1531 r. ochrzczonemu zaledwie sześć lat wcześniej Juanowi Diego, czterokrotnie objawiła się Matka Boża. Podczas ostatniego objawienia, 12 grudnia 1531 r. Maryja na dowód prawdziwości spotkań z Indianinem, zostawiła na tilimie Juana Diego swój wizerunek, który do dziś można podziwiać w głównym ołtarzu bazyliki w Guadalupe. To właśnie tam przez ostatnie 500 lat pielgrzymują tłumy wiernych, chcących modlić się przed cudownym obliczem Matki Bożej. Sanktuarium w Guadalupe jest najliczniej odwiedzanym miejscem pielgrzymkowym na świecie. W historii tego miejsca wielką rolę odegrali franciszkanie-reformaci (OFM).
Skrawek nieba
Objawienia Maryi na Nowym Kontynencie przyspieszyły ewangelizację Nowego Świata. Fakt, że Matka Boża ukazała się rdzennemu mieszkańcowi Meksyku zaowocował masowymi chrztami wśród Indian, a także nawróceniami wśród samych Hiszpanów, którzy odkryli, że Maryja przychodzi z matczyna miłością zarówno do nich, jak i do rdzennych ludów Nowego Świata.
Guadalupe wydaje się być skrawkiem nieba na ziemi specjalnie danym przez Boga. Wzgórze Tepeyac porasta piękna zieleń i niezliczone ilości kwiatów. Cisza, którą przerywa tylko szum strumienia, sprzyja pielgrzymiej zadumie, a liczne kaplice i pomniki z rozważaniami modlitwy Różańcowej, tekstami ośmiu błogosławieństw czy też historią upamiętniającą same miejsca objawień, skłaniają odwiedzających to miejsca do przemiany życia.
Każdego dnia do bazyliki główną aleją zmierzają setki pielgrzymów. Idą w ciszy i zadumie bądź – co zdarza się zdecydowanie częściej – wśród śpiewów i tańca. Pielgrzymi, niosąc w rękach kosze kwiatów, wchodzą na plac Atrium America, gdzie witają ich kapłani i wprowadzają do bazyliki.
Miejsce dla każdego
Wewnątrz, mimo nieustannie wypełniającego bazylikę tłumu, każdy odnajdzie miejsce dla siebie. Uczestniczący we Mszy Świętej, penitenci czekający w kolejce do konfesjonału oraz wierni chcący uczcić obraz, wzajemnie sobie nie przeszkadzają. Kształt świątyni sprawia, że wizerunek Maryi jest doskonale widoczny także dla pielgrzymów znajdujących się na placu przed kościołem. Obraz Matki Bożej od prezbiterium oddzielają znajdujące się za ołtarzem ruchome taśmy, które umożliwiają każdemu adorację wizerunku bez przeszkadzania uczestnikom sprawowanej w tym czasie Eucharystii. Dookoła bazyliki szczelnie zamknięte pokoje spowiedzi dają komfort penitentom, których rzesze każdego dnia doświadczają tu Miłosierdzia Bożego.
A co z tym miejscem mają wspólnego franciszkanie-reformaci? W 1524 roku na teren dzisiejszego Meksyku przybyli pierwsi franciszkanie (OFM). Wśród nich był br. Motolini, który ochrzcił Juana Diego. Franciszkaninem (OFM) był też biskup Juan de Zumarraga, któremu – na prośbę Maryi – Diego opowiedział o objawieniach i polecił wybudowanie w tym miejscu świątyni. Pod wzgórzem Tepeyac znajduje się kościół franciszkanów, obok którego Juan zamieszkiwał aż do śmierci. Muzeum sanktuarium w Guadalupe, które koniecznie warto uwzględnić na trasie swojej pielgrzymki, w swoich zbiorach posiada wiele dzieł sztuki, na których dostrzec można motywy franciszkańskie.
Każdego dnia wielka liczba pielgrzymów odwiedzających Guadalupe swoją obecnością odpowiada na pytanie zadane przez Maryje Juanowi Diego 500 lat temu: “Czyż to nie ja, która jestem tutaj, jestem Twoją Matką?”
Weronika Dudek/red.
Galeria zdjęć (nawigacja – strzałki po prawej i po lewej stronie zdjęcia)
