List od o. Józefa z Kakooge

Pan zmartwychwstał Alleluja!

Również i w tym roku, w naszej świątyni w misji w Kakooge był odśpiewany Exultet – radosne Orędzie Paschalne, podczas Liturgii Wielkanocnej. Tym razem jednak te najuroczystsze dni w Kościele – ŚWIĘTE TRIDUUM PASCHALNE: Msza Wieczerzy Pańskiej we Wielki Czwartek, Liturgia Męki Pańskiej w Wielki Piątek oraz Wigilia Paschalna wraz z Niedzielą Zmartwychwstania, były u nas w Afryce celebrowane w zupełnie inny sposób, niż do tej pory. Podobnie jak i w Europie, i niemalże na całym świecie obowiązują u nas bardzo ścisłe ograniczenia w życiu codziennym i społecznym, mające uchronić nas przed rozprzestrzenieniem się zagrożenia wirusowego.

Już na początku Wielkiego Postu zostały zamknięte wszystkie szkoły, internaty i przedszkola. Tak samo zamknięto kościoły, meczety i inne miejsca użytku publicznego takie, jak hotele, bary i restauracje. Wszyscy uczniowie musieli przerwać naukę i powrócić do swoich domów. W późniejszych dniach ogłaszane i wprowadzane były nowe zakazy i normy. W ostatnich dniach zostały te rozporządzenia przedłużone na okres kolejnych trzech tygodni. Również jedyne międzynarodowe lotnisko cywilne w stolicy Kampala (Entebbe) zostało zamknięte. Zakazane jest spotykanie się w grupach większych niż pięć osób. Odwołano wszystkie publiczne uroczystości i wydarzenia.

Zamknięto transport publiczny – busy i motocykle, które w Ugandzie pełnią funkcję taxi :))).  Są one nieodzownym elementem tutejszego afrykańskiego krajobrazu. Trudno mi było uwierzyć, że  – na codzień zatłoczone ulice miast i wiosek przez tysiące motocykli, rowerów małych busów i dużych autobusów oraz innych aut i ciężarówek, place i ulice pełne pieszych, bawiących się dzieci oraz różnych zwierząt jak kozy, krowy i owce – mogą tak szybko opustoszeć! Ruch i handel są wstrzymane, obowiązuje godzina policyjna. Ograniczono wiele aspektów życia codziennego.

Z tego też względu my, franciszkańscy misjonarze w Kakooge, Matugga i Munyonyo, sprawujemy w tym czasie Msze święte i inne nabożeństwa bez udziału wiernych parafian.

Jest to szczególnie trudne w naszych misyjnych warunkach, bo wiele naszych  kościołów dojazdowych (subparish) jest rozsianych po całej okolicy. Niektóre z nich są od nas oddalone po kilkanaście albo kilkadziesiąt kilometrów, a teraz – ze względu na obowiązujący zakaz używania pojazdów – nie możemy sprawować sakramentów w żadnym z tych miejsc. Przeważająca większość mieszkańców naszej misji nie posiada telefonów, prądu ani rzecz jasna Internetu, dlatego Msze „online” w Afryce są praktycznie niemożliwe… Teraz nasz kontakt do innych parafian jest bardzo ograniczony. Przed świetami wielkanocnymi nie mogliśmy także odwiedzić naszych chorych parafian z posługą sakramentalną.

Według rozporządzeń biskupów ugandyjskich, liturgia Wielkiego Tygodnia została znacznie uproszczona. Zwrócono uwagę na zachowanie szczególnej ostrożności i zasad bezpieczeństwa, tak, aby nikogo nie narażać na niepotrzebne zagrożenie zakażeniem wirusowym. Pomimo tego, wspólne przeżywanie Mszy świętej naszych małych wspólnotach franciszkańskich w naszych klasztorach, wspólna adoracja i modlitwą codzienna jeszcze bardziej uświadamiały nam więź z naszymi braćmi i siostrami, katolikami zamieszkującymi te tereny! Czujemy więź i wspólnotę wiary i miłości do Jezusa szczególnie w tych dniach kiedy wspominamy jego Mękę i chwalebne zmartwychwstanie.  Tryumf nad śmiercią, grzechem i lękiem!

Ta uproszczona liturgia i celebrowanie tych najświętszych misteriów w tak „ubogich”, zwyczajnych warunkach, bez udziału innych wierzących, czasami nawet bez świątecznego nastroju i oprawy, bez muzyki i chórów parafialnych i szkolnych, jeszcze bardziej pokazały mi osobiście istotę, tych Wielkanocy. Jezus będąc Bogiem, wszechmocnym i niezależnym, ze względu na to, aby nas zbawić, wybrał słabość i ubóstwo i przez cierpienie, osamotnienie i opuszczenie dał nam nowe życie. Dla wielu moment ukrzyżowania i zmartwychwstania dokonał się niepostrzeżenie, „bez fajerwerków i nadzwyczajnych efektów specjalnych”, ale Zbawienie i Tryumf życia, stały się faktem przede wszystkim dla wszystkich wierzących w Chrystusa! Dlatego świętowanie Zmartwychwstania ma sens i głębokie znaczenie i efekt w naszym życiu, nawet w tym roku 2020, w tych trudnych ubogich warunkach i pomimo wszystko wzbudza w nas nadzieję, euforię i radość. Jest powodem do świętowania!

Jezus daje siłę w czasie choroby, słabości i zagrożeń. On nas wszystkich rozumie i cierpi ze wszystkimi cierpiącymi w czasie pandemii! Rozumie naszą samotność, smutek i lęk, rezygnację i obawy, a także po prostu panikę strach. Jego bliskość dodaje nam otuchy i nadziei! W tych dniach doświadczamy jedności i bliskości poprzez wiarę i jedność z Jezusem. Dostrzegam jeszcze bardziej jak wielkim darem jest bycie w Kościele  – nie tym zbudowanym z kamieni, lecz wspólnocie, rodzinie Dzieci Bożych. Dzięki Duchowi Świętemu wciąż jesteśmy razem. Brak środków komunikacji czy transportu może nam nawet pomoc wypłynąć na głębię, aby spotkać Boga i bliźniego poprzez modlitwę w naszych wnętrzach.  Nie poza nami, ale w naszej duszy przez chrzest. Wierny Bóg jest zawsze blisko nas!

Uganda ma już duże doświadczenie z epidemiami i  różnymi innymi chorobami zakaźnymi: wirus HIV, Ebola i inne. Brak dostępu do powszechnej służby zdrowia, brak podstawowych środków higienicznych i dezynfekujących sprawia, że ludzie się boją i są bardzo ostrożni. Również władze państwowe i cywilne wolą reagować profilaktycznie i prewencyjnie, aby uniknąć sytuacji trudnej, albo niemożliwej tutaj do opanowania. Obecnie w całej Ugandzie liczba chorych na COVID-19 jest bardzo niewielka. Niektórzy powrócili już do zdrowia. Jak na razie nie odnotowano żadnych przypadków śmiertelnych. Jednak brak rzetelnej ewidencji, możliwości dotarcia do ewentualnych pacjentów czy ich samych do szpitali w razie potrzeby, a także brak wystarczającej liczby testów, zmuszają do podtrzymania tych wszystkich obostrzeń.

Każdego dnia modlimy się za nasze placówki misyjne i wszystkich naszych braci i siostry, szczególnie chorych i cierpiących. Modlimy się również za wszystkich naszych bliskich i znajomych w Polsce. Mamy kontakt z wieloma lekarzami, pielęgniarkami i personelem medycznym, wolontariuszami, którzy odwiedzali naszą misję w Ugandzie w ramach wielu projektów medycznych, akcji charytatywnych, humanitarnych, edukacyjnych oraz ewangelizacyjnych. Modlimy się za nich szczególnie, ponieważ mają oni w tym czasie dużo więcej pracy i są szczególnie narażeni! Dziękujemy za ich zaangażowanie i ofiarną służbę w czasie pandemii. Modlimy się za ich rodziny i bliskich, bo kontakt z nimi jest teraz bardzo utrudniony.

Wiele akcji wolontariatu w naszej misji w tym roku prawdopodobnie nie będzie możliwa do zrealizowania.

Wciąż mamy nadzieję, że na całym świecie ta wyjątkowo trudna sytuacja i warunki wkrótce ulegną poprawie! Modlimy się, aby życie wróciło do normy, a dzieci i młodzież wróciły do szkół. Szczególnie w tym czasie otrzymuję wiele maili od zatroskanych ofiarodawców, wspierających ubogie dzieci poprzez program pomocy „Adopcja na odległość”. Bardzo dziękuję wszystkim za Waszą pamięć i zapewnienia o modlitwie za misje, nas misjonarzy i wszystkie tutejsze dzieci!

Z wdzięcznością również pamiętamy o Was i modlimy się za Was każdego dnia!

Niech radość Zmartwychwstania i nadzieja życia wiecznego towarzyszą Wam każdego dnia! Niech nasz Pan Jezus Chrystus oświeca nas swoim światłem. Niech On żyje i króluje w naszych sercach oraz umocni nas w wierze i nadziei oraz okaże swoje miłosierdzie i pomoc wszystkim ludziom na wszystkich kontynentach, na całym świecie!

Pokój i Dobro!

Galeria zdjęć  – List od o. Józefa z Kakooge –  (nawigacja – strzałki po prawej i po lewej stronie zdjęcia):